Hoe prikkel je de nieuwsgierigheid van kinderen?
Hoe prikkel je de nieuwsgierigheid van kinderen?
Leerkracht Micael Hermansson uit Zweden wilde zijn manier van lesgeven veranderen en deed literatuuronderzoek naar de hersenen en hoe mensen het meest effectief leren. Het resultaat was GOTD, ‘Grej of the day’ (grej=Zweeds voor ‘een ding’). Dit ‘recept’ breidt zich als een olievlek uit over Europa. Ook de leerkrachten Danielle en Wytske van basisschool Visser ’t Hooft kwamen ermee in aanraking. Na het lezen van het boek over deze lesmethode zijn zij samen met hun collega’s naar een congres geweest hierover. In hun groepen 6, 7 en 8 passen zij ‘Grej of the day’ vanaf dit schooljaar succesvol toe. Wij willen graag weten hoe dat in de praktijk in zijn werk gaat en hoe de nieuwsgierigheid van kinderen geprikkeld wordt en spreken de juffen hierover.
Wytske vertelt: ,,De ‘Grej of the day’ bestaat uit drie stappen. Je begint met een raadsel, een clue, en dat sturen we ook naar de ouders toe, zodat zij ook het raadsel zien en hun kind kunnen helpen. We hebben aangegeven, dat de ouders sturend daarin mogen zijn, maar dat zij niet gelijk de oplossing geven. De volgende dag geven wij een microles in acht à tien minuten. De kracht van die microles is dat je heel veel feiten en plaatjes geeft en daarover vertelt. Er staan presentaties op het digibord met veel plaatjes en weinig tekst. De kracht zit in het verhaal, dat je vertelt.” Danielle vult aan: ,,Tijdens de les maken de leerlingen geen aantekeningen. Na de les mogen ze kort samenvatten wat ze onthouden hebben, wat de weetjes waren.”
,,Het is ook niet zo dat ze tijdens de presentatie vragen gaan stellen,” vertelt Wytske. ,,Ze gaan naar huis en vertellen wat ze geleerd hebben, wat het antwoord van de clue was. Het mooie ervan is, dat je aan het eind van het verhaal een plaatje hebt van de persoon, de gebeurtenis of de plaats; in die drie categorieën zijn de raadsels verdeeld.” Danielle: ,,Eigenlijk meer een gebouw, dan een plaats. Dan gaan ze bedenken waar ze dit op de kaart gaan plaatsen. De kaart wordt een soort spinnenweb. De kinderen gaan verbanden zien. Momenteel hangen er 15 ‘Grejs’. Vanochtend hebben wij nog gekeken wat de leerlingen nog weten van alles wat er hangt. We waren verbaasd over wat ze nog weten! Het boek heb ik in de vakantie aangeschaft, daar staan de raadsels in. We doen dit nu 1 à 2 keer per week.”
Wytske haalt ondertussen het boek erbij, dat nog in de klas ligt. Ze vertelt: ,,In het boek staan 100 raadsels, op kleur verdeeld. De kleuren vertegenwoordigen de categorieën persoon, gebeurtenis en plaats.” ,,Het is een heel andere manier van leren. Sommige dingen komen niet aan bod in een gewone les, maar zijn wel leuk om te weten en heel goed voor de algemene kennis en het zien van verbanden”, vult Danielle aan. ,,Bijvoorbeeld: wie was Martin Luther King? We hadden het laatst ook over Nelson Mandela, wat hebben zij met elkaar te maken? O ja, vreedzaam verzet.”
,,We hoeven echt niet alles af te vinken, het zijn maar acht minuten van de dag, maar het is gewoon ook iets leuks, iets anders, wat steeds terugkomt, zegt Wytske enthousiast.
Op de vraag of de kinderen thuis niet gewoon alle raadsels ‘googlen’, antwoordt Danielle: ,,Ze mogen alles opzoeken, maar aan de hand van het raadsel kun je het antwoord niet altijd vinden. Sterker nog, ze komen met meer informatie terug, dat was bijvoorbeeld over de Eiffeltoren het geval. ,,Juf, ik weet er nog iets over te vertellen,” zeggen ze dan. Ze gaan gericht door met zoeken. Het is echt algemene ontwikkeling, kort prikkelen. Als je kinderen van nu vraagt wat ze geleerd hebben, zeggen ze meestal ,,niets bijzonders”. Dat ging de bedenker Micael zo aan het hart, dat hij deze methode heeft ontwikkeld.”
Wytske sluit af: ,,Ik ga zelf ook dingen opzoeken en leer ervan. De ouders zijn enthousiast en wij ook. Dat moet je wel zijn om dit te doen, dat merken de kinderen. Ouders vragen zelfs: ,,Krijgen wij ook het antwoord?” Haha, dat moeten zij dan aan hun kind vragen. Blijkbaar wordt niet alleen de nieuwsgierigheid van het kind geprikkeld, maar ook die van de volwassenen.”